Rodzina Rabinowiczów jest niezwykła. Pełna miłości, cudownych tradycji, szacunku do siebie nawzajem i szalonych pomysłów. Bluma, Debora, Jakub, Estera, Noemi, Szlomo, Miriam, Adina, Aaron to dzieci rabina domu modlitewnego, żyjących w latach 20. XX wieku w Lublinie.

Nadchodzi wielki dzień, ponieważ najstarsza córka, Adina, niedługo wychodzi za mąż. To ogromne wydarzenie dla całej rodziny, która towarzyszyć jej będzie w czasie przygotowań, jak i całych zaślubin.

Książka Dwoje drzwi i dziewięcioro dzieci stanowi niezwykłą wartość w poznawaniu innych kultur

Byłam niezwykle poruszona opisami przygotowań do Szabatu, nie tylko przez wzgląd na niezwykłą, żydowską tradycję, jaką stanowi, lecz również przez opis codziennego życia w Polsce przedwojennej.

Należy tylko pamiętać, że kultura żydowska opierała się na małżeństwie aranżowanym. Autorka nie ocenia tamtejszych zwyczajów. Z tego powodu istotne jest, byśmy my także potrafili odnieść się do nich właściwie. Nawet jeśli niektóre, ortodoksyjne zwyczaje mogą wydawać się nam obce, należy pamiętać, że ich opis jest historyczny, a na przestrzeni lat, wiele z nich już zostało zniesionych.

Tym bardziej Dwoje drzwi i dziewięcioro dzieci czytało mi się z ogromnym przejęciem i sentymentem. Mogłam choć przez chwilę przenieść się do przedwojennego Lublina, zaprzyjaźnić się z jedną z żydowskich rodzin, które w tamtejszych latach stanowiły sporą część mieszkańców miasta. Zanim II Wojna Światowa zebrała tak potworne żniwo.

Autorka zdecydowała się przemierzyć pół świata i przylecieć do Lublina z Australii. Tę niesamowitą opowieść stworzyła na podstawie wspomnień swojej babci, Noemi.

Zdecydowanie polecam Dwoje drzwi i dziewięcioro dzieci. Książka stanowi przepiękną podróż po tradycji i historii. Warto odbyć ją ze swoim dzieckiem.