Najczęstszą przyczyną śmierci mężczyzn w Nepalu jest wypadek drogowy. Natomiast wśród kobiet w wieku produkcyjnym – samobójstwo. Policja zaostrza kontrole drogowe, podnosi kary za jazdę pod wpływem alkoholu (…). Z kobietami będzie trudniej. Im alkomat nie pomoże. (…) Potrzeba zmiany mentalności, przewartościowania obyczajów, wykorzenienia okrutnych elementów miejscowej tradycji.

Burka w Nepalu nazywa się sari

Właśnie tam, gdzie nikt nie chce spojrzeć, kampanie społeczne są najbardziej potrzebne.

Nepalskie społeczeństwo zakotwiczone jest w silnym systemie patriarchalnym, stawiającym kobiety pod męską dominacją. Ponieważ w obrębie rodziny i życia społecznego to właśnie mężczyzna określa pozycję kobiety. Jest to rola mocno ograniczona i najniższa w jakiejkolwiek hierarchii społecznej.

Edyta Stępczak mieszkając przez kilka lat w Nepalu tworzy alarmujący, zawierający w sobie liczne przykłady łamania praw człowieka reportaż. Właśnie tam, gdzie nikt nie chce spojrzeć, kampanie społeczne są najbardziej potrzebne.

Głównym celem dziennikarki jest uświadomienie czytelnikom dramatycznej sytuacji kobiet w Nepalu. Kobiet notoryczne pozbawianych praw do życia, wyznania, edukacji, czy opieki medycznej.

Po ślubie, często z przymusu, kobieta nie może wrócić do domu rodzinnego, zostaje uzależniona od swojego męża, który ma prawo do rozporządzania w szczególności jej życiem i pracą.

Przede wszystkim kobiety są maltretowane, palone, oblewane kwasem, wykorzystywane seksualnie, sprzedawane do niewolniczej pracy. Ponadto, oskarżane są o czary i wszelkie niepowodzenia, jakie spadają na rodzinę. Lista jest długa. Bez środków do życia i wykształcenia kobiety nie są zdolne zaspokoić potrzeb swoich i swoich dzieci.

Społeczeństwo, rodzice, tradycja – to trzy najważniejsze źródła władzy, które trzymają ludzi w żelaznym uścisku.Burka w Nepalu nazywa się sari

Burka w Nepalu nazywa się sari to szerokie spektrum przemocy i walki o równość w najbardziej podstawowych prawach człowieka.

Edyta Stępczak przedstawia warunki, w jakich żyją kobiety w głównie hinduistycznym i buddyjskim społeczeństwie. Dociera do najbardziej mrożących krew w żyłach świadectw, rozmawiając z kobietami, mężczyznami oraz działaczami społecznymi.

Poświęca też znaczną część książki na opisanie sposobów, jakich aktywiści na rzecz praw człowieka używają, by zmienić panującą sytuację. Przeczytamy o tym z jakimi wyzwaniami się zmagają i jakie efekty osiągają. W ten sposób dalsza część reportażu nabiera znacznie pozytywniejszego wydźwięku.

Czytelnik może uświadomić sobie, iż sytuacja dramatyczna i wstrząsająca, może się zmienić. Coraz więcej kobiet i mężczyzn włącza się do trudnej walki o poprawę sytuacji kobiet, nie zważając na konsekwencje ich pracy. Odrzucenie społeczne, groźby, przemoc, czy brak poparcia ze strony najbliższych to tylko nieliczne sytuacje, z jakimi zmagają się na co dzień.

Wiedza, którą dziś posiadają, powoduje, że nie są skłonne dłużej akceptować tego, co akceptowały ich matki i babki. (…) Wysoki wskaźnik samobójstw wśród nich to tragiczny efekt tego zdarzenia. (…) bo wtedy płaci się najwyższą cenę za zmianę na lepsze.Burka w Nepalu nazywa się Sari

Burka w Nepalu nazywa się sari pozostawiła mnie w zadumie przez długi czas.

Nie jest łatwo tak szybko rozstać się z lekturą, która wywołuje cały wachlarz emocji. Na początku lektury towarzyszyło mi głównie uczucie braku nadziei, współczucia i żalu dla każdej istoty, która zginęła z rąk niewytłumaczalnego prawa do niszczenia i upokarzania życia ludzkiego.

Zatrważające fakty i badania przeprowadzone przez autorkę jeszcze bardziej uświadomiły mi, iż niewątpliwie przeżywamy jeden z najtrudniejszych momentów w historii, jeśli chodzi o prawo do życia. Według książki Unnatural Selection: Choosing Boys over Girls. and the Consequences of a World Full of Man w samej tylko Azji zostało zamordowanych ponad 160 milionów kobiet.

Reportaż bardzo mi się podobał ze względu na to, iż da się w nim wyczuć długi okres, jaki autorka poświęciła zbieraniu potrzebnych informacji. Sam fakt, iż Edyta Stępczak spędziła w tym kraju 5 lat świadczy głównie o tym, iż Burka w Nepalu nazywa się sari nie jest tylko suchym artykułem, zbiorem faktów zebranych podczas krótkiej wizyty. Widać w nim poświęcony czas na przemierzenie tego kraju i zapoznanie się z sytuacją nie tylko w dużych miastach, jak Katmandu, lecz również i na wsiach.

Dlatego, kiedy im bardziej zbliżałam się do zakończenia lektury, tym bardziej wzrastała we mnie nadzieja. Dopóki świadomość problemu będzie wzrastać, tym częściej będą pojawiać się jednostki gotowe i zdolne do przyniesienia potrzebnej zmiany.Dzięki autorce nabrałam przekonania, że każdy, nawet ten najbardziej oddalony od Nepalu głos z pewnością się liczy. Ważna jest rola czytelnika, który po lekturze gotowy będzie podzielać i szerzyć intencję autorki.

Nosząc czerwono-czarną opaskę dołączyłam do wspierania idei walki o podstawowe prawa człowieka w Nepalu. Ma ona przede wszystkim na celu zachęcić do dyskusji i refleksji nad dyskryminacją kobiet w tym kraju.

Rozmowa jest zawsze pierwszym krokiem do samoświadomości i szerzeniu tak potrzebnej informacji o warunkach, w jakich żyją dziś kobiety w Azji. I nie jest to działanie bezowocne, lecz jest to kolejny głos w międzynarodowej dyskusji, do której każdy z nas może, a nawet powinien dołączyć.

Podobał ci się wpis? Będzie mi miło jak zostawisz po sobie ślad!

strona główna wróć do bloga