Czy można się obudzić jako wiolonczelistka, a położyć spać jako prostytutka?

Dama ciężkich obyczajów

Trzydziestoletnia Lilianna Warzęcha, wiolonczelistka o blond włosach i niebieskich oczach sprawia wrażenie damy będącej zawsze w opałach. Jedynie czego pragnie to stabilny związek, który pozwoli jej na ustatkowanie się. Apirant Witek Wiśniewski pseud. Wiśnia w ramach awansu (a raczej zsyłki) przenosi się z Olsztyna do Katowic, by pod przykrywką rozpracować zarząd mafii śląskiej, zwanej węglowej.

Losy obu bohaterów skrzyżują się w samym centrum Katowic, a spotkanie to zapoczątkuje cały ciąg komedii pomyłek, w których czytelnik nie raz zaśmieje się z rozbawienia.

Marta Obuch doskonale manipuluje narracją i wybiera najbardziej efektowne momenty, by czytelnikowi zamieszać w głowie. Autorce z sukcesem udaje się wplatać elementy komediowe do ciekawej fabuły kryminalnej. Dama ciężkich obyczajów wywołuje sporo emocji. Czytając śmiałam się, współczułam, wzdrygałam i dopingowałam głównym bohaterom.

Uważam, że komedia to niełatwy grunt dla pisarzy kryminalnych. Z jednej strony ważne jest stworzenie wiarygodnych i zabawnych postaci, z drugiej stworzenie powieści kryminalnej opiera się na połączeniu narracji z humorem, który musi być organiczny, niewymuszony. Sceny z Lidką i Wiśnią czytało mi się niezwykle przyjemnie, dialogi są humorystyczne i sama bohaterka budzi sympatię.

Dama ciężkich obyczajów to lekka powieść, w której autorka dawkuje czytelnikowi sceny humorystyczne w zależności od kierunku narracji, tworzy zabawne sytuacje wokół prozaicznych czynności i wydarzeń. Jeśli jednak czytelnik nie przepada za czarnym humorem, może miejscami być nim przygnieciony. Najmocniejszym punktem powieści są postacie głównych bohaterów, Lidki i Wiśni. Jeśli chodzi o warstwę kryminalną, nie porwała mnie zbyt mocno, wszystko jednak wynagradzają Katowice w tle całej historii.

Dama ciężkich obyczajów to dobra rozrywka dla każdego, kto po ciężkim dniu chce wziąć książkę w dłoń i zapomnieć o świecie dookoła.