Audrey Coltrane uczy lotnictwa rekrutów sił powietrznych na Hawajach, podczas gdy w Europie trwa II wojna światowa. Marząc o własny lotnisku, Audrey skupia swoją uwagę wyłącznie na pracy, nie chcąc, by relacje z mężczyznami zagroziły jej karierze i planom na przyszłość. Pragnienia te będą jednak poddane próbie przez nalot samolotów zmierzających do zniszczenia Pearl Harbor, w którym bohaterka ledwie uchodzi z życiem.

• 

Bardzo lubię powieści, w których bohaterowie unikają standardowych ścieżek. Noelle Salazar stworzyła historię, która jest nie tylko przejmująca, lecz przede wszystkim konsekwentna. Bardzo łatwo polubić się z główną bohaterką, której postać prowadzona jest równo od początku do końca. Dodatkowo płeć Audrey nie stanowi przeszkody, lecz zdecydowanie jest siłą napędową jej działań.

Trwaliśmy tak przez dłuższy czas pod okapem domu, czepiając się czegoś nie w pełni dla nas zrozumiałego, czego jednak nie chcieliśmy stracić.

Dziewczyny w przestworzach

Podobała mi się zarówno historia, jak i jej konstrukcja. Spodziewałam się powieści obyczajowej z romansem w tle, opartej na schemacie, w której życie bohaterki podążać będzie za wyidealizowaną wizją miłości i wszystko jej będzie podporządkowane. Tymczasem otrzymujemy historię o odwadze i harcie ducha kobiet wykonywujących niezwykle trudną oraz niebezpieczną pracę w większości (nawet dzisiaj) zarezerwowaną dla mężczyzn.

Tłem powieści są wydarzenia II wojny światowej, która nie ma żadnych skrupułów. Autorka nie idealizuje wojny, która nie wybiera ofiar, jest bezwzględna i potrafi zaatakować w najmniej oczekiwanym momencie. Zmienia ludzi i pozostawia ich bez nadziei. Noelle Salazar podchodzi jednak do ofiar z szacunkiem i pamięcią, nie tworzy rozrywki na bazie ludzkich krzywd i traum. A sposób, w jaki opisuje kobiecą solidarność, jest krzepiący i podnoszący na duchu.

Dziewczyny w przestworzach to hołd oddany Kobiecym Siłom Powietrznym.

Choć książka Dziewczyny w przestworzach jest historią fabularyzowaną, widać ogrom pracy, jaką autorka włożyła w rzetelne przedstawienie realiów czasów i pracy kobiet w lotnictwie wojskowym. Na końcu powieści znajduje się rozmowa z autorką, która opowiada o kulisach powstawania książki, badaniach i rozmowach, które przeprowadziła.

Mnie ta historia wciągnęła, zatrzymała na dłużej, wzruszyła i sprawiła, że dobrze się przy niej (mimo tematyki) bawiłam. Cieszę się, że dałam jej szansę, ostatnio niestety coraz mniej sięgam po takie powieści. Zachęcam was do przeczytania, szczególnie że to piękna opowieść, idealna na coraz chłodniejsze i już niedługo zimowe wieczory.

---