W szkole średniej nie mogłam się oderwać od książek o tematyce wojennej. Każda opowieść z tamtego okresu poruszała mnie do głębi, chłonęłam je, nie zdając sobie jeszcze sprawy, że pewnego dnia sama napiszę historię inspirowaną losami mojej rodziny. Od tamtej pory literatura wojenna stała się mi szczególnie bliska. Śledzę ją uważnie, przeżywam mocno, często bardzo osobiście. Dlatego z wielką radością i wzruszeniem sięgnęłam po powieść Joanny Nowak Nadzieja pośród ruin.

Joanna Nowak stworzyła przejmującą historię o ratowaniu najmłodszych ofiar brutalnej wojny.

Nadzieja pośród ruin to powieść, która od pierwszych stron wciąga nie tylko z powodu dramatycznych wydarzeń, ale przede wszystkim dzięki silnym, prawdziwym bohaterom. Akcja toczy się w okupowanym Krakowie, w czasie, kiedy miasto (jak i cała Polska) pogrąża się w chaosie wojny. W centrum tej historii znajduje się rodzina Gajewskich, prowadząca ochronkę dla sierot. Gdy wybucha wojna, mężczyźni z rodziny, Tadeusz, jego syn oraz narzeczony córki idą walczyć w obronie kraju. Na barkach Antoniny i jej córki Wiktorii pozostaje nie tylko prowadzenie ochronki, ale też odpowiedzialność za dzieci i codzienne zmaganie się z rzeczywistością okupacji.

Śmierć odmieniano przez wszystkie przypadki. Stała się nieodłączną towarzyszką codzienności, ponurym przyzwyczajeniem, normą.

Nadzieja pośród ruin

To właśnie kobiety stają się siłą napędową tej opowieści. Antonina i Wiktoria, mimo zagrożenia, głodu, strachu i niepewności, nie tylko nie poddają się, ale też podejmują jedną z najtrudniejszych decyzji, postanawiają ratować żydowskie dzieci z krakowskiego getta. Ich wybór nie jest romantycznym zrywem, ale świadomym, odważnym krokiem, który może ich wszystkich kosztować życie. Dużą rolę w fabule odgrywa postać Brygidy. To bohaterka kontrowersyjna, pokazująca, jak bardzo wojna zmusza ludzi do podejmowania trudnych, moralnie niejednoznacznych decyzji. Czy Brygida zdradza? Czy walczy o przetrwanie? Czy dała się zmanipulować, czy sama manipuluje? Jej obecność wprowadza do książki napięcie i prowokuje do pytań o granice kompromisu w ekstremalnych warunkach.

Prawdziwym zaskoczeniem okazuje się jednak Martin Aigner, który wbrew wszelkim stereotypom i podziałom, staje się sprzymierzeńcem Gajewskich. Jego motywacje są niejasne, a relacja z Wiktorią pełna napięcia i emocji, ale to właśnie on pomaga im w ratowaniu dzieci. Dzięki tej postaci autorka ukazuje, że wojna nie jest jednowymiarowa, że nawet po „drugiej stronie” mogą być ludzie zdolni do dobra, do współczucia, do heroizmu.

Wszak żaden Niemiec nie zasługiwał na łaskawość.

Nadzieja pośród ruin

To, co mnie w tej powieści najbardziej poruszyło, to połączenie ogromnej tragedii z niesamowitą siłą nadziei. Tytuł nie jest przypadkowy, jest bardzo znaczący. W świecie ruin, bólu, śmierci i strachu, bohaterki książki pokazują, że dobroć, odwaga i człowieczeństwo mogą przetrwać. Że można się nie poddawać. Że nawet w ciemności można zapalić światło, choćby miało płonąć tylko chwilę.

Joanna Nowak napisała historię nie tylko o wojnie, ale o ludziach. Ich wyborach, słabościach, sile i codziennej walce. Nadzieja pośród ruin nie epatuje dramatyzmem, ale uderza w czułe struny serca – zostaje w głowie i długo nie daje o sobie zapomnieć.

---