Miłość przywiodła ją w sidła i pozostawiła na pastwę losu. Teraz każdy dzień był loterią, w której szaleństwem było liczyć na wygraną.

Nauczycielka z getta. Wciąż pod wiatr

Łódź, 1942 roku. Laura to bohaterka powieści Nauczycielka z getta, której pełne żalu i smutku zmagania śledziliśmy w pierwszej części cyklu, napisanego przez Anetę Krasińską. Kobieta planowała przyszłość z nadzieją i ufnością, że będzie jej dane spędzić życie u boku męża, Dawida, w pokoju i szczęściu. Nie spodziewała się jednak, że wojska Hitlera wejdą do Polski, a armia Wehrmachtu zdobędą Łódź, który od tego czasu przynależeć będzie do Rzeszy. W najnowszej książce powraca do czytelnika, by jeszcze mocniej uchwycić się swojej misji niesienia pomocy w obliczu tragicznych wydarzeń mających miejsce w łódzkim getcie. Zadanie to okaże się niezwykle trudne, a cena do zapłacenia będzie wielka. Mając pod opieką nastoletnich braci męża, będzie zmuszona stawić czoła głodowi, ubóstwu i wyczerpaniu, jakiego nie znała nigdy wcześniej.

Byli jej rodziną i choć różniła ich religia i kultura, to potrafili o siebie dbać i szanować swoje tradycje.

Nauczycielka z getta. Wciąż pod wiatr

Aneta Krasińska wykreowała bohaterkę niezwykle odważną, miejscami wręcz heroiczną. Jej niezłomność i miłość do innych stanowi najmocniejszy punkt całej powieści. Sposób, w jaki opiekowała się chłopcami, Szulcem i Izabelą, z jaką czułością i empatią myślała o nich, poświęcała się ciężkiej pracy, by zdobyć dla nich jedzenie stanowi prawdziwy hymn miłości i poświęcenia dla innych w najbardziej dramatycznych czasach.

Nauczycielka z getta. Wciąż pod wiatr jest jeszcze bardziej przejmującym portretem życia w getcie łódzkim w okresie drugiej wojny światowej. Otrzymujemy przejmującą narrację o robotnikach w szwalniach i zakładach produkcyjnych, w których pracowali Żydzi, o sposobach zwiększania wydajności gettowych fabryk, czy warunkach, w jakich pracowały kobiety i dzieci. Autorka nie boi się przedstawiać antysemickiego punktu widzenia, choćby opisując rozmowy nazistowskich oficerów na przyjęciu z okazji awansu Wagnera na porucznika.

Bardzo podobało mi się w tej lekturze to, że śmierć, sadyzm, degradacja jednostek są opowiadane bez osądzania, lecz z przerażającą prostotą. Autorka nie upiększa, nie narzuca nam punktu widzenia, pozwala czytelnikowi samemu zdecydować, jakich emocji potrzebuje doświadczyć podczas czytania tej książki. Większość fragmentów otwiera mocno oczy, w jaki sposób traktowano tych najmłodszych (jak choćby opisy dotyczące obozu prewencyjnego dla dzieci i młodzieży). Nie da się więc czytać tę powieść bez poczucia bólu i straty. Opisując powolne niszczenie i zagładę łódzkiego getta, w połączeniu z opisami związanymi z utratą rodziny Laury, tęsknotą za mężem, upokorzeniem z rąk oficera SS, próbami desperackiego poszukiwaniem jedzenia-autorka przybliża czytelnikom wojnę, która nie ma w sobie nic humanitaryzmu i człowieczeństwa.

Chciałabym znowu być tą dziewczyną, dla której miłość to wspólnota, nadzieja i radość.

Nauczycielka z getta. Wciąż pod wiatr

Jeśli chodzi o relację Laury z bohaterami drugoplanowymi i tym razem się nie zawiodłam! Zarówno dzieci (a właściwie już nastolatkowie, Józef i Eliasz), jak i Szulc, Izabela, Estera, Gabriela to postacie bardzo dobrze wykreowane. Każda z nich pełni ważną w powieści rolę i zdecydowanie zbyt szybko można się z nimi zżyć, co potem, z uwagi na różne losy, kosztować będzie czytelnika opakowanie chusteczek. Jednak to, w jaki sposób autorka poprowadziła przyjaźń między Laurą a Izabelą, doskonale oddaje wrażliwość całej serii. Sposób, w jaki Aneta Krasińska opisuje stratę, tęsknotę, dramatyzm utraty sensu życia, następnie odzyskanie nadzieję jest niezwykłe. Otrzymujemy doskonałą równowagę między wątkami obyczajowymi a ciężarem wojny, w szczególności daremnością jej ofiar. Z wyczekiwaniem spoglądam kolejnej części!

---