(…) gdyby los ją wystawił na próbę, wyszłaby z niej zwycięsko, nie wahałaby się zaryzykować swojego życia, żeby uratować inne”.

Wszyscy pragnęliśmy miłości

Zbombardowana w czasie drugiej wojny światowej Warszawa nie pozostawiała wielu możliwości ukrycia się dla i tak już prześladowanych i mordowanych Żydów. Irena Sadowińska decyduje się na heroiczny akt odwagi, udzielając pomocy mężczyźnie, który uciekł z warszawskiego getta. Konsekwencje tego działania będą towarzyszyć Irenie do samego końca jej życia, a wiele elementów prawdy zostaną odkryte dopiero przez jej potomków.

Wszyscy pragnęliśmy miłości to wielopokoleniowa opowieść o przetrwaniu, pamięci, próbie odpowiedzenia sobie na pytanie, co tak naprawdę liczy się w życiu. To również historia tajemnic rodzinnych zabieranych ze sobą do grobu. Czytelnik będzie musiał zmierzyć się z odkryciem prawdy na równi z bohaterami, co sprawia, że opowieść ta staje się dynamiczna i czyta się ją bardzo dobrze.

Czy są tajemnice, które powinny zostać nieujawnione?

Jakie to wydarzenia miały miejsce naprawdę podczas wojny czytelnicy odkrywać będą wraz z Krzysztofem, synem Ireny i Emila. To on, po odkryciu tajemniczego listu z Niemiec rozpocznie wędrówkę po zakamarkach przeszłości, nie spodziewając się nawet w małym stopniu, co znajdzie się na końcu tej drogi.

Relacja głównych bohaterów, Ireny i Emilem jest najmocniejszym punktem całej powieści, ale to miłość będzie tutaj główną bohaterką, która w swoich niezliczonych obliczach łączy, a czasem wręcz podzieli. Miłość pobudza ludzi do przekraczania granic i wybacza nawet największe błędy. Pod tym względem Agnieszka Jeż stworzyła zajmującą opowieść, która po części obyczajowa, po części historyczna nie pozwoli nam zapomnieć o tym, co najważniejsze.

Warto sięgnąć po Wszyscy pragnęliśmy miłości. To ciekawa, choć miejscami trudna historia. Pozostawia nas ona w zamyśleniu i z ciekawością, czy i w naszych rodzinach nie kryją się historie, które wołają o wyjście z cienia zapomnienia.