Zapora Vajont to miejsce, które na stałe wpisało się w historię Włoch. Ciche, malownicze otoczenie w regionie Friuli-Wenecja Julijska skrywa mroczną tajemnicę. Tuż obok spokojnych pasm Dolomitów miała miejsce jedna z największych tragedii XX wieku.

To właśnie ta tragiczna historia stała się inspiracją dla Katarzyny Kieleckiej, która w swojej dylogii Księżyc nad Vajont przeprowadza nas przez emocjonalną podróż w czasie, od momentu budowy zapory do jej tragicznego końca w 1963 roku. Fabuła książki splata się z rzeczywistością, opierając się na faktach i prawdziwych zdarzeniach, które wstrząsnęły światem.

9 października 1963 roku, Włochy, a w zasadzie cały świat, przemawiały jednym głosem bólu. Osunięcie ziemi ze zbocza Monte Toc, które przewaliło się do zbiornika z prędkością 110 km/h, wywołało niszczycielskie fale, które zalały okoliczne miejscowości, zabijając 1917 niewinnych osób. Sama zapora, choć ogromna i solidna, nie była w stanie przeciwstawić się sile natury.

Księżyc nad Vajont – opowieść o ludziach, o ich sile, determinacji, miłości, bólu i nadziei.

Kiedy rozpoczynamy przygodę z tomem Fala, trafiamy do Doliny Vajont w latach 60. Oczy Federico Lanzy błyszczą dumą. Jako pracownik budowy najwyższej tamy na świecie, pełen jest nadziei na postęp technologiczny. Wraz z żoną Marianną – Polką z Wilna – oraz trojgiem dzieci, żyje w Casso, ciesząc się spokojnym życiem. Niestety, rzeczywistość szybko weryfikuje ich beztroskę.

Z kart książki Katarzyny Kieleckiej „Księżyc nad Vajont” emanuje pewna magiczna, chociaż gorzka aura. Jej powieść nie jest jedynie fabularnym świadectwem wydarzeń z 1963 roku, które dotknęły Włochy. Autorka prowadzi nas przez kolejne dekady, aż do współczesnej Łodzi, gdzie poznajemy losy rodziny Cichońskich. Kryzys w małżeństwie, neurotyczna matka Karoliny, a także tajemniczy list, który przewraca ich świat do góry nogami, czynią tę historię niezwykle intrygującą.

Prawdziwa siła dylogi Księżyc nad Vajont tkwi w mistrzowskim łączeniu tych dwóch światów – Doliny Vajont i Łodzi, przeszłości i teraźniejszości. Katarzyna Kielecka z niebywałą precyzją kreśli portrety bohaterów, ukazując ich zmagania z traumami, samotnością, ale też miłością i nadzieją na lepsze jutro. Jej zdolność do oddania głębi emocji oraz doskonałe przeplatanie wątków sprawiają, że książkę czyta się jednym tchem.

Wśród tej grozy związanej z tragedią w 1963 roku jest miejsce na refleksję o życiu, miłości, nadziei i sile ludzkiego ducha. O tym, jak ważne są rodzinne więzi i jak wiele znaczy prawda. Autorka, poprzez swoje bohaterki Karolinę i Teresę, stawia przed nami pytania o sens życia, o to, co naprawdę liczy się w obliczu śmierci. W tej historii ukryta jest również pewna nauka. Katastrofa była wynikiem zaniedbań, braku odpowiednich badań geologicznych i nieuwzględnienia wcześniejszych, mniejszych osuwisk. Może to być ostrzeżeniem dla przyszłych pokoleń, by zawsze szanować naturę i pamiętać, że człowiek nie jest w stanie jej w pełni kontrolować.

Katarzyna Kielecka dzięki prywatnym zdjęciom doliny pozwala czytelnikowi zanurzyć się w tej historii jeszcze głębiej. Za pomocą swoich słów oraz wizualnego archiwum autorka otwiera przed nami drzwi do przeszłości, pozwala nam zrozumieć skalę tragedii i uczcić pamięć tych, którzy odeszli. Autorką tych zdjęć jest Katarzyna Kielecka:

Opowieść o Vajont nie była dla autorki jedynie kolejnym projektem literackim. Była czymś znacznie głębszym – podróżą do własnych korzeni, do wspomnień z dzieciństwa spędzonego w Łodzi, do peerelowskiej rzeczywistości, której była częścią.

Katarzyna Kielecka niewątpliwie stworzyła dzieło pełne emocji, które z pewnością zostanie w sercach czytelników na długo. Jej opowieść jest jak echo przeszłości – raz słyszane, nie daje o sobie zapomnieć.

---