Zasadniczo jednak cel był jeden – przywrócić do życia. Czasami podarować zupełnie nowe. Lecz także czasem je odebrać. A wszystko w ciągu jednego zaledwie mgnienia oka.

Lalka z Lizbony

Inez budzi się, nie wiedząc, gdzie znajduje się jej narzeczony. Na Carlosa czekają w mieszkaniu tajemniczy mężczyźni, uprowadzając go na oczach ciężarnej żony. Florinda prowadzi specyficzny ośrodek reparacji lalek. Wydarzenia i historie przeplatać się będą w realizmie magicznym, który oczaruje czytelnika od pierwszej strony.

Iwona Słabuszewska-Krauze, socjolog i dziennikarka, zabiera czytelnika w świat tajemnic i ponurych wydarzeń, których niemym świadkiem jest Lizbona, miasto wielu twarzy. Lalka z Lizbony opowiada o tajemniczych zaginięciach, uprowadzeniach i niewyjaśnionych wydarzeniach. To hipnotyczna podróż przez namiętności, napięcia i mroczne historie z wyrazistymi bohaterami w tle.

Zachwyca mnie narracja powieści, wrażliwa, z jednej strony pełna nostalgii, z odrobiną surowości, dająca przestrzeń na refleksję nad pewnymi życiowymi wartościami. Z drugiej strony proza Iwony Słabuszewskiej-Krauze jest hipnotyczna i senna. Napisana plastycznie i obrazowo przenosi nas do Lizbony, przybliżając jednocześnie czytelnikowi wydarzenia z wojskowego zamachu stanu z 1974 roku.

Powieść utrzymała moją uwagę do samego końca, byłam ciekawa, jaka prawda kryje się za nagłymi zaginięciami, dodatkowo zafascynowana byłam postacią ekscentrycznej Florindy. Jej klinika dla Lalek budziła niepokój, wprowadzając niezwykłą atmosferę do całej historii.

Po przeczytaniu Lalki z Lizbony mam jeszcze większą ochotę, by się spakować i podążyć śladami wydarzeń opisanych przez autorkę. Pospacerować uliczkami, zobaczyć kioski i kawiarnie. Polecam Lalkę z Lizbony wszystkim miłośnikom tajemnic, dla tej odrobiny niepokoju, która nie pozwala nam odłożyć lektury nawet na moment.