Książki Cormaca McCarthy to kopalnia intensywnych emocji, tkliwych, intymnych związanych z kondycją ludzkiego istnienia. Znany z nagradzanych i kultowych powieści, jak Droga, pisarz powraca z nowym dziełem po latach milczenia, zapierając dech w piersiach wspaniałą dylogią – Pasażer i Stella Maris.

Cormaca McCarthy powraca z wyjątkową dylogią

Dylogia jest zestawieniem dwóch powieści, które łączą się tematycznie, często dzieląc wspólnych bohaterów, jednak nie muszą być czytane w konkretnej kolejności. To dwie strony rzeczywistości, gdzie prawda jednej powieści zdaje się zaprzeczać prawdziwości drugiej. Pasażer i Stella Maris to właśnie taka opowieść, gdzie dwie historie tworzą kompleksowe, ale niejednoznaczne spojrzenie na rzeczywistość.

W powieści Pasażer, poznajemy Bobby’ego Westerna, byłego kierowcę rajdowego i nurka głębinowego zmagającego się z traumatycznym doświadczeniem utraty ukochanej siostry i dodatkową śmiercią ojca. W ramach jednego ze zleceń znajdzie się na miejscu katastrofy samolotu o wartości trzech milionów dolarów, a tam odkrywa, że czarnej skrzynki, torby pilota i ciała jednego z pasażerów nie ma. Co więcej, media milczą o wypadku, jego mieszkanie zostaje przeszukane, a konto bankowe zablokowane. Agenci federalni depczą mu po piętach…

Pasażer to powieść, która porusza, bawi, zaskakuje i zmusza do myślenia. To dowód na to, że Cormac McCarthy jest mistrzem narracji, kreując historie pełne bogatych, złożonych postaci, które starają się zrozumieć siebie i świat, w którym żyją. To, co zaskakujące Pasażerze i Stella Maris, to jasność tej gorzkiej metafizyki. To powieść, która pozostaje w pamięci długo po jej przeczytaniu.

Alicia Western, główna bohaterka Stella Maris, to genialna skrzypaczka i doktorantka matematyki, która zgłasza się do zakładu psychiatrycznego cierpiąc na depresję i halucynacje. Jej brat, uzdolniony fizyk, leży w śpiączce po wypadku na torze rajdowym. Alicia opowiada o swoim dzieciństwie, mechanice kwantowej i o zakazanych marzeniach. W tej swoistej grze terapeuta staje się biernym obserwatorem, nigdy nie wiedząc, kiedy Alicia kłamie, a kiedy odsłania prawdę.

Bez wątpienia, jednym z najbardziej wyróżniających elementów twórczości McCarthy’ego jest jego niepowtarzalny styl pisarski, który powtarza się również w dylogii Pasażer i Stella Maris. Szarpane, nierówne zdania, które są często krótkie i ostre, tworzą wyjątkową atmosferę i dynamikę narracji. Z całą pewnością to właśnie ten aspekt jest moim ulubionym elementem twórczości autora. Rzadko można spotkać takiego pisarza, który potrafi posługiwać się językiem w tak niesamowicie rytmiczny i poetycki sposób, nie tracąc jednocześnie realistycznego tonu i ostrości przekazu.

Cormac McCarthy ma niezwykłe umiejętności w tworzeniu fascynujących postaci i skomplikowanych fabuł, które skłaniają czytelnika do myślenia.

McCarthy, w swojej surowości i bezkompromisowości, kreuje swoje powieści w taki sposób, że nie pozostawiają one czytelnika obojętnym. To, co wydaje się niewielkim detalem, staje się kluczowe dla zrozumienia głębszych warstw znaczeniowych jego powieści. Na poziomie strukturalnym, te krótkie, ostre zdania pomagają utrzymać tempo powieści, dodając jej dodatkowej dynamiki. Na poziomie treści, te same zdania stają się nośnikiem myśli i emocji bohaterów, często ukazując ich wewnętrzny świat z nieoczekiwaną szczerością i bezpośredniością. W rezultacie, twórczość McCarthy’ego staje się doświadczeniem zarówno intelektualnym, jak i emocjonalnym, które wzbudza refleksję i porusza najgłębsze struny duszy.

---