Sequoyah (imię dla Chirokezów oznaczające “wróbel”) to piętnastoletni chłopiec, który po niełatwych doświadczeniach dzieciństwa trafia do rodziny zastępczej. Poznaje tam siedemnastoletnią Rosemary, z którą łączy go wspólne pochodzenie (oboje są rdzennymi Amerykanami), każdy z nich doświadczył również przykrych skutków będących wynikiem wadliwego systemu opieki zastępczej.

Akcja powieści rozgrywa się w latach 80. XX wieku na terenach Oklahomy. To miejscami poruszająca historia o dojrzewaniu, trudnej relacji z rodzicem, który mimo zapewnień, że kocha – krzywdzi. Opowieść o rodzinie zastępczej i zmaganiach młodych ludzi, którzy będąc rdzennymi mieszkańcami Ameryki, są zmuszeni na nowo odnaleźć swoją tożsamość w otaczającej ich rzeczywistości.

Narracja prowadzona w Tam, gdzie rozmawiają umarli, jest intymna, przejmująca, wprowadzająca czytelnika w samotność, jakiej doświadczał Sequoyah w realiach, gdy odbieganie od przyjętych norm generuje ogromny ostracyzm społeczny.

Matka mówiła, powinienem nosić imię Żółte Niebo, bo rozjaśniam jej życie niczym świt. Byłem wtedy za młody, by zrozumieć, że jest pijaczką.

Tam, gdzie rozmawiają umarli

Doświadczenia Sequoyah naznaczone są relacją z jego matką, która mimo zapewnień, że kocha i się stara – krzywdziła. Właśnie te fragmenty najbardziej poruszyły mnie, jako czytelnika. Narracja chłopca, który mimo noszenia na ciele śladów zaniedbania wciąż kocha i wierzy w rodzica, że się zmieni. Wydarzenia te doprowadzają do prób zdystansowania się od bólu w kierunku zachowań destrukcyjnych.

Dobrze rozpisani pozostali bohaterowie, cała ość powieści osadzona w głębokiej narracji sprawia, że to jedna z tych powieści, którą chcemy czytać, trzymać na półce i myślami do niej wracać.

Jeśli miałabym wybrać jedną powieść obyczajową do absolutnego zapoznania się w okresie wiosennym, zdecydowanie jest to Tam, gdzie rozmawiają umarli. Już dawno nie czytałam tak poruszającej literatury pięknej, choć miejscami trudnej i gorzkiej.